Anane

Dünyanın en kötü insanı kimdir diye sorsalar, ananem derdim..
Ananemin babası Rum, annesi Rus.. Çok güzel bir kadınmış.. Yolda yürürken insanlar bunu izlemek için dururlarmış.. 14 yaşında birine aşık olmuş.. Babası yaşı çok küçük diye evlendirmek istememiş... bizimkide kaçıp gitmiş çocuğa.. Sonra bir kızı olmuş.. bakmış ki, ev işleri çok yorucu çocuğu bırakıp evine geri dönmüş.. Kızını tam 30 sene hiç arayıp sormamış.. yıllar sonra artık kız bunu merak etmiş de bulmuş.. Sonra bi askerle evlenmiş.. kalkıp karadenizde bir yere taşınmışlar. ondanda çocukları olmuş.. adam öldükten 3 gün sonra başka bir adamla izmire evlenmek için geri dönmüş.. yine bütün çor çocuğu orda bırakmış.. ama giderken yanına tapuları ve paraları almış.. Neden 3. gün başkasıyla kaçtığını ise, "ayy ölü eviydi gelen giden çok oldu başım kaldırmadı banane yaaa" diyerek açıklamıştı..
Çocuk sevmez, çiçek sevmez, insan sevmez.. İnanılmaz kötü bir dili vardır.. Soktumu 10 sene çıkmaz lafları.. evinde en fazla 2 saat kalabiliyorlardı insanlar.. Biz zoydaklıyla hiç birbirimizden ayrılmazdık, hala bir yere gidelim kolkola girip, kıkır kıkrı fısırfısır oluruz.. bunun evine gidince de bana bir laf söylesin zoydaklı atlar, ona bir laf söylesin ben savunurdum.. buda deli oluyodu buna.. bize beddua etmişti o yüzden.. "umarım aynı kocaya düşersiniz.. madem ayrılmıyorsunuz birbirinizden.. yada öyle bişey olur ki bir yanyana gelemezsiniz hayatınız boyunca" diyerek..
Ben torun sevmem derdi, benden çıkanı sevmiyorum torun ne yaa derdi suratımıza baka baka.. Ayak tırnaklarından, kulaklarına kadar heryerinin kremi vardı.. Bir sürü parfümü vardı.. Hayatında tek önem verdiği şey paraydı.. ve kendini çok genç zannediyordu.. O kadar yaşlanmıştı ki, o bunu hiç görmüyordu.. Sadece bir gün çok iyi hatırlıyorum, ben saçlarımı tarıyodum.. geldi yanıma aynadan baktı baktı bana.. "bir gün aynaya bakıyordum, çok güzeldim.. gözlerimi kapadım bir açtım 80 yıl geçmişti" demişti.
...
Çok küçükken kısa bir süre ananemin evinde kalmıştım.. Bir gün okuldan eve bir geldim.. kapı duvar kimse yok.. Bende inanılmaz pasif bir çocuktum o zamanlar.. kimseyle konuşamazdım.. İnsanlardan çok korkardım.. O yüzden hiç kimsenin kapısını çalıp, ay ananem evde yok diyememiştim.. Hatta çişim gelince merdivenin altına gidip yapmıştım.. Artık hava kararınca kadın içerde öldü dedim.. kapıyı taşlarla kırmaya çalıştım.. komşulardan biri duyup geldi aldı beni.. annemi aradık, annemde dayımı felan aradı.. ortaya çıktıki ananem sabahtan urlaya gitmiş bi akrabamıza.. beni unutmuş.. sonrada nasılsa başının çaresine bakar diye umursamamış..
Öyle bir kadındı.. hakkında çok hikayeler anlatırlardı.. onun yuvasını yıktı, bunun evini dağıttı falan filan diye..
Ve şimdi o kadın öldü.. Annem ananemden nefret ederdi.. Kardeşim aradı, annem perişan halde oldu dedi.. Son kez görmek için morga girmişler.. gözlerini kapatamamışlar..
Ben hiç üzülmem zannediyordum ama sanırım üzüldüm.. Yani bilmiyorum sadece garip bir duygu.. Kadın için iyi bir kelime bulamadığım için üzüldüm.. Koskoca hayatında neler gördü geçirdi, ne aşklar ne kavgalar.. ne ülkeler gördü, ne şehirlerde yaşadı.. paranın içinde yüzdü.. ama şimdi hepsi kayboldu.. Boşuna yaşamış gibi sanki.. Ölüm çok ilginç birşey... Bazı durumlarda ne hissettiğimi anlayamıyorum.. şuanda da anlamıyorum.. Mala bağlamış gibiyim..