Beni kör kuyulara merdivensiz attın farkında değilsin

23 yaşında hala 14 lük ergenler gibi facebook sorunları yaşıyorum. Acilen elimi eteğimi çekmem lazım bu olaylardan. Geçenlerde arkadaş ekleme taleplerinde bi baktım, ortanca halam beni eklemiş, bir hatayla kabul ettim. Ya şurda yazmıştım, bu halalarımı hayatımı zindana çevirmişlerdi ama ne bilim ordan bir zararı olmaz diye mi düşündüm, naaptım artık. Kafama sıçayım işte... Daha ekler eklemez sansar gibi pusuda bekliyomuş sanırım, 3 dk sonra erikle benim fotoğrafımın altında bir yorum
"damadı ne zaman getircen buraya. Baban da zannediyor ki, kızım çalışıyor ekmek parası için uğraşıyor. Kızının derdi başka tabi. Zaten bayramda da yılbaşında da aramadın neden aramadığında anlaşıldı. Yazık seni büyütmek için kendimizi harcadık biz."

hemen hoop sildim yazıyı, daha ben silerken baktım başka bir fotonun altında dolanıyor "Bunlar fotoğraf hilesi sanırım sen bu kadar kiloyu vereceksin de ben görecem tosun" Anında onu da sildim. Baktım diğer sildiğim fotoğrafın altına "ben buraya bir şey yazmıştım neden kabul etmemiş çok ilginç PuCCa şu alman bozması çocuğu da getir de kimmiş neymiş bakalım"

baktım ben baş gelemicem, direk kadını sildim listemden, bir de engelledim. hani Allah'ın sevgili kuluymuşum ki tam online iken kabul etmişim. Aradan iki üç gün öyle sessizlikle geçti, o iki üç gün safhasında benim diğer akrabalarım da ekledi. Ama hiçbirini kabul etmedim.

Meğersem o iki üç gün fırtına öncesi sessizlikmiş.

Zoydaklı aradı beni "Abla sıçtınki ne sıçtın halam bize geldi şimdi, seni ispiyonladı. bir sürü erkeklerle içerken, sıçarken, hoplarken foto çekilmiş dedi, erkeklerin elleri, kızın her biyanında falan dedi." Anam dedim ne oluyor duyan da zanneder ki, hürriyet.com da fotolarım çıkmış. Hani öyle bir ortalığı ayağa kaldırmış, diğer akrabalar da demek ondan eklemiş "erkeklerin beni ellediği" fotoları görmek için. Fotolarda da hiç bişi yok ha, bildiğin klasik facebook fotoları.. hatta çoğu 45 derecelik açıyla sadece suratımı aldığım kareler. Ama karı nasıl anlatmışsa bi sasha grey, bi ben olmuşuz alemde. Hala beni "tangasını pantolunundan gösteren kız" diye anıyorken akrabalarım bu hoş olmadı tabi..

Babam ha aradı ha arayacak diye bekliyorum ama götüm de 4 buçuk atıyor. Kendimi lise 1 de zannettim bi an. Bu anı yaşamıştım ben çünkü. Bizim asansörün içine "Allah inse alamaz bu sevdayı içimden PuCCa" yazmıştı isyankar kekonun biri. O zaman da o yazıyı halamlar görmüştü, beynimi eritmişlerdi resmen. Babamı iş yerinden arayıp anlatmışlardı. akşam babam işten eve gelirken o yazıyı görecek benim ağzıma sıçacaktı. Beni kuaföre çırak olarak verecekti. Hergün okula halamlarla gitmek zorunda kalacaktım. Ay nasıl korkutmuşlardı, yeminler ediyordum ağlayarak ben çocuğu tanımıyorum diye. Ama o nasıl korkuysa ölümü bekler gibi babamı bekliyordum. Saat 7 de hep evde oluyordu. saat 5 di hem o saatin çabucak geçmesini istiyordum hem de geçmemesini. "Allaam lütfen bir doğal afet olsun ama kimse ölmesin, allam lütfen babam kaza yapsın ama kimse ölmesin, allam lütfen halalarımı köpekler yesin ama kimse ölmesin" türü iyimser ama durumdan kurtarabilecek dualar edip durdum.

Saatin dakikası ilerledikçe benim kalbim de pıt pıt atmaktan, patır kütür atma aşamasına geçti. baktım kurtuluş yok duamı değiştirim bari diye "Allam lütfen beni kanser yap, şimdi öleyim. allaaam nolur kanser olim, babam bana bişi diyemesin lütfen nolur allam" derken o kapının bülbül sesi diye bize kakaladıkları lanet olasıca zil çaldı. Halam baş parmağını sallaya sallaya, kafasını da öne arkaya atarak "sen daha durrr bak bir bir anlatcam" diyerek açtı kapıyı. Ben salondaki koltukta oturuyorum, koltuğun rengi beyaz ama ben ondan daha beyazım. Koltuk beni yutsa ancak kurtulurum diye düşünüyorum. Hayır arada halamlar olmasa, babama şımarıklık yaparım ama halamlar öyle ki bulaşık yıkamadım diye beni ipe bile götürürler.
Yaşları müsait olsa, Deniz Gezmişin davasına baktıklarına bile inanırım. ufacık bir şeyi nasıl kanına, beynine işliyolarsa adamın, dünyanın bokunu yemişsin gibi suçlu oluyorsun. Valla orada biraz gayret etselerdi, o kerro bebeyi bulup benle evlendirirlerdi de. Onların o büyü gibi ikna kabiliyetlerini bildiğimden, hayatımın sonu geldiğini düşünüyordum. Sonra babam içeri girdi korkumla yüzleşme zamanım geldi.. babamı etkilemenin iki yolu var; bir ağla, iki ağlamak işe yaramazsa bağır.
Ama işte halalarım işin içine girince, götümü yırtsam fayda etmez diye de düşünüp dua etmeyi bıraktım plan program yapmaya başladım.. Babam kapının ordan gözükünce ben bir ağlamaya başladım. Koşarak sarıldım ona, "baba halamlar beni kuaföre verceklermişşşşşşşş" diyerek ağlayınca. babam "hadi şu yemeği hazırlayın, o yazıları yazan eşşoğlusuna da söyle bacaklarını kırdırtmasın bana"demişti. O zaman dönüp, gözlerimi kısarak ya naber diye bakış atmıştım..

Halamlara karşı bir zafer kazanmıştm. Ve onlar o kadar kinci ki adım gibi eminim bu olay, onun acısını çıkarmak için oldu. Çünkü o gün mutfakta kolumu cimcirerek "daha bu bitmedi küçük hanım" demişti bana.
....

İşte şu anda aynı korkuyu yaşıyorum. Yine döndüm 14 yaşıma, babamdan korkup sıçtım dediğim günlere. Zoydaklı telefonu kapadıktan sonra halamın, babama neler anlattığını da tahmin ediyorum da etmesine; ulan kaç yaşnda karısın, kalkıp kendine koca bulacağına face mace uğraşıyorsun da diyemiyorum. Hayır dese ki manitası var tamam, yine bir sorun ama şimdi ki gibi değil. Şimdi o gözlerini devire devire, her lafının sonuna "cık cık" lar ekleyerek, tek kaşı havada kafasını iki yana sallayarak, beni arka sayfa güzeli gibi anlatacağı için bu işten sıyrılsam bile adım hep "erkeklerin gözdesi PuCCa" olarak anılacak.

Öle malak gibi elim telefonda babamın arayıp "seni biz erkeklerin elleri memelerinde gezsin diye mi büyüttük" demesini bekliyorum.

Derken telefonumun zili acı acı çaldı. telefon ekranında "babişko" yazıyor ama açmaya korkuyorum. babişko ne lan! birde sonra utanmadan, kocasına "kociş" diyen kadınlarla dalga geçiyorum, onlardan ne eksiğim varsa.

neyse açtım telefonu, ilk yutkunmamı yaptım. Sonra en şirin halimle az önce 14 yaşımdaki halimden daha da ufalıp, sesimi gırtlaktan çıkararak "babacımmmmm naporsunnnn" dedim. der demez bu bir saydırdı, işte "bir takım fotolardan bahsetti halan bana, herkese gösteriyormuşsun, kızım sen napıyorsun? aklın yerinde mi" diyince baktım olmayacak bu kez hakkımı bağırmaktan yana kullandım.

"eee yeter ama be, kaç yaşımdayım hala halamın laflarını dinliyorsun, sen benle ilgileneceğine kendin evlensene.. aaa benim sizlerden başka derdim, sorunum var. oturup da aile içi dedikodulara gelemem kusura bakmayın, bu ne yaa yeter ama haa" dedim çat kapadım telefonu.

Heyt be nasıl da gaza geldiysem. Suratına da kapadım ki biliyorum çünkü ne diyeceğini, "lan madem o kadar büyüdün hala ne her ay ben sana para yolluyorum" o zaman sıçarım diye onu demeden kapamalıydım.

Çok ilginç bişey oldu o gün bi daha aramadı. Bugün akşam arayarak bana o bağırmamın ceremesini çektirdi.

- Napıyomuş benim olgun ve sorunları olan kızım.

- Ehiehi iyiyim ya babacım sen napıyosun.

- ben de iyiyim pazar gecesine halana bilet aldım yanına geliyor

- hönk

- sus ve artık edebini bil konuş benle!!! 2-3 hafta yanında kalacak. Senin o sorunlarına dertlerine derman olmaya yolladım. Baktım kızımın başı sıkışmış, halası ona yardım eder dedim. Öptüm boncuk gözlümü.

ve sonrası ölüm sessizliği. O burdayken erikle buluşamam, o burdayken zaten biten gece hayatım gözümde daha büyüyecek.. bana ergenlikte çektiremediği acıların hesabını şimdi çektirmek için gelecek.
bana kaderimin bir oyunu mu bu aldı gençliğimi verdi zulumuuuuuuuuuu...