Sadakat

Pekmez'i bıraktığım gün hüngür hüngür ağladım. Sanki bebe Irak'a savaşa gidiyor. Havaalanında yerlere atmadığım kaldı kendimi... 2 hafta sonra yeniden geleceğini bildiğim halde benim öyle ota püssürüğe ağlama gibi bir sorunum var.. İşin garibi o gidene kadar ben kendimi ona deli gibi aşık sanıyodum. Yani bi görseniz beni, 'öl kız benim için' dese, pat ölürdüm.. Çocuğu yolcu ettim arabaya bindim, bende ne gözyaşı kaldı ne bişi... Arkadaşım aradı, bu gece bi yere gidelim kızlarla toplanıyoruz gel diye. Tamam dedim onlarla gittim...

İşte orda olan oldu..

Bi zaman önce röplerini yaptığımız bi müzik grubu vardı. (ismini yazmıcam çünkü hemen lap diye bilinir. Zaten bir kişiye yakalandım, o da eğer ona blog açarsam, ve bira ısmarlarsam kimseye anlatmayacağına yemin ettii... ) Ha işte ordakilerden bi müzik aleti çalan bi çocuk vrdı. Her salak kız gibi sahnedeyken onlar bende işte böğrül böğrül onlara katılıp şarkımı söylüyodum.. Orda önce gözlerimiz birleşti. Resmen ortalıkta kimse kalmadı, bi o bi ben bi de çaldığı alet... Sonra yanımıza geldiler, bizimkiler röp yaptığı için tanıyolardı zaten.. neyse o gün öylece bitti...

Sonra geçen gün başka bir yere gittik, bunlar orda da çalıyormuş meğersem, aynen orada da bakışmalar ara ara yanımıza gelip gülüşmeler falan fıstık. Artı hiç bişey yok.. Bi de giderken el sallama... Ta ki o gece eve gelip facebookumda beni eklediğini görene kadar... Beni bulmuş ve eklemiş.. sonra mesaj attı, sabaha kadar msnde konuştuk... Hayatımda bu kadar çok güldüğümü hatırlamıyorum. Ama çocuk bildiğin 'piç'. Beni s.ker atar, ardına bile bakmaz, affetmez yani.. Diğerlerine yaptığım oyunların hiçbiri buna sökmez, benim gibi nelerini götürmüştür çünkü.. O yüzden buluşmaya korkuyorum. Kendimi kaptırırsam mal gibi kalcam ortada. Zaten 2 hafta sonra gidecekler. Her şekilde kalcam ortada. Pekmez'i bırakıp bu riske girmek akıllıca bi iş değil yani... 'Kızlar maymun gibidir, başka bir dalı tutmadan, dallarını bırakmazlar' Ama inanılmaz etkiledi beni, hiçkimsenin etkilemediği kadar.. Bodrum'a gitmese ben yine uğraşırdım ama şimdi boşa kürek çekmiş olurum.

Aslında ben böyle bir kız değildim, valla bak.. Mesela bi çocuğu çok gerçekten de sevdiğimi sanmıştım yanıma erkek sinek yaklaştırmamıştım. (son senemizde hariç) Onla çıkarken ben böyle geceleri dışarı çıkacam haa, off!!! vay anam vay... O kadar sadıktım ki ona, telefonumda babam ve kardeşimin dışında erkek ismi yoktu. Benim adımdan bahsederken insanlar yanında mutlaka onun adını kullanırlardı.... Ama noldu sonra babayı aldım. Şimdi de aslında çok korkuyorum, bütün sorunum bu.. İnsanoğlu alışmış herşeyin bi karşılığı olmasına. O kadar sadıklığımın karşılığında mal gibi ortada kalmak, beni çöktürdü. Hazmedemedim, o kadar senenin boşuna gittiğini düşündüm. Oysa ulan adı üstünde ilişki elbet sadık olcan, ama işte bu sadıklığı ona vermiş olduğum bir lutuf gibi görüyordum.. Bunu nedeni tamamen yetiştirilme tarzı ama, PuCCa ödevini yaparsan dolaptaki pastayı alacaksın, ulan zaten o ödevi yapmalıyım, yoksa cetveli yiycem tırnaklarıma.. PuCCa eğer uslu durursan o bebeği sana alcam, PuCCa dişlerini fırçalarsan çizgi film izleyeceksin, bunu yersen büyüyeceksin, annanenin elini öpersen para alacaksın, bla bla bala.. Büyüyünce de insan aynı şeyleri bekliyor, şimdi ben buna sadık olacam bu da beni mutlu edecek... O kadar büyük bi darbe yemişim ki o olaydan ondan sonra belimi doğrultamadım zaten. Şimdi de Pekmez'le öyle oluyor, ona kendimi ne kadar yakın hissedersem o kadar kaçmak istiyorum. Sanki bu da sonunda papazı bana gösterecek gibi geliyor. Tabii bu durum böyle kaltaklık yapma nedeni mi orası ayrı bi mevzu ama. O gerizekalı beynimle işte, yarın öbürsügün bi pislik olursa bende 'aaaa zaten bende kaltaklık yapmıştım dicem, içimi öyle rahatlatacam' İnsanın bildiği halde bazı şeyleri devam etmesi ne büyük salaklık.. Bazen bunları derinlemesine düşüneceğime bir kılıf uydurup kendimi aklasam diyorum ama olmuyor.

Bi de bu sefer kesinlikle kısmetimin bağlandığına yemin ederim. Kimi el atsam anam kuruyup gidiyo. Pekmez'den önce bi çocuktan hoşlanıyodum, ha atamam tam olacak dedim, bebe Amerika'ya gitti. Sonra Pekmez haa tamam oluyo dedim, İstanbul'a gitti, 'm' biriminde çalışan bebe askere gitcek hiç elleşmedim o yüzden, boşuna kasmayayım kendimi... Bu çocuk Bodruma'a gidiyo. Bu ne lan kokuyomuyum napıyorum, elimi uzattığım kilometrelerce uzağa kaçıyo!!!! şu sıçtığımın İzmir'inde erkek kalamayacak valla...