Bir Blogger Rüyası Gerçek Oldu

Bir peri geldi, İzmir'den İstanbul'a sevgilisi için gelmiş geri zekalı bir blogger kızın hayatını aldı ve değiştirdi... Bütün dileklerini kabul etti. Ama bu kız o kadar geri zekalıydı ki dilekleri bile bir bloggerın görüş alanıyla sınırlı kaldı. Güzel bir ev, barınaktan kurtarılmış bi köpek, aylık yetecek kadar para, kardeşimden uzak kalmayayım aman, ulusal bir gazetede bi köşe, bi kadın dergisinde sayfa, evden çalışacağım bi iş, yazarak para kazanacağım bir meslek, son çıkan konsol oyunları bütün hepsine sahibim!!!!! Bu ancak dandik amerikan filmlerine konu olması gereken bir hikaye bence! 

Bir blog yazdı ve oraya yazdığı her şeye blogu sayesinde ulaştı, her dileği gerçek oldu!

Biraz şu tarafıma, biraz bu yanıma gerinip, gerinip duruyorum! Bir şey diyeceğim kız, seni aldım ben ünlü yaptım ya!!! Ayyy çok rezil! Ama bir o kadar haz verici, yalan yok!

Benim ki bir peri masalı kızlar! Gerçekten gram abartmıyorum! Sadece dilek haklarımı yanlış kullandım!!!! Bir de prenssiz bir masal sayılır. Ne dua ettiysem kabul oldu, bunu anlatmamın imkânı yok ama çocukken dilediğim her şeye şu an sahibim! Allah kahretsin beni, dünyaca ünlü bi pop yıldızı olmayı dilesene; sesin yokmuş, yapardık yaa, çaresi mi yok onun sanki!

Ya da film yıldızı ol be! Brad Pitt'le film hayalleri falan kur! Sonra ne bilim, dar omuzlu, geniş basenli Türk kızı, Angelina'yı nakavt etti! Böyle hayaller kur değil mi beyinsiz!

Heralde sordukları zaman, 'Şimdi sonsuz dilek hakkı istesem, herkes aynı geyiği yapıyo diyip dalga geçecek, en iyisi susayım…' demişimdir. Bazen kendime çok kızıyorum :/

Hayallerim, hep mülteciymiş meğerse her şeyim bana yetecek kadarmış. Ne kadar acı ki, dilek kapılarımın açık olduğu noktada hep yanlış dilekler dilemişim ya da eksik... Bunu bile başaramamışım, ne acı!

Gerçekten de ettiğin dualara dikkat edeceksin! Bütün ilkokul defterlerimin içinde 'Allah’ım ünlü biri olayım noluurrr' temalı dualarım vardı. Kadir gecelerinde bile, kocadan sonra ünlü olmayı diliyordum ben! Ama geri zekâlı, niyetini duanı açık açık yapsana! Tamam ünlü de neyin ünlüsü? İnternetin... Oyyy nasıl ezik, ooo yazık, garip ya! Hep, ‘Seni bir yerden tanıyorum!' hissi. Ne bakıyorsun be, ne bakıyorsun dik dik korkutuyorsun beni teyze!

“Senin bir ‘2 kadın 1 salak’ diye kitabın var, ay bizim kızlar bi...”

“Onu ben yazmadım, onu ben yazmadım!!!”

Gerçi sen de amaaaaannn!!! 25 yaşından sonra, neyin ünlüsü olacaksın? Sosyetik falan geçti artık, neyin sosyetiği hem, yazlığın oraya dolmuş gelmiyor diye evinde oturan bir babam var!

Erotik pozlar falan desen, Alman güllecileri gibiyim. Telefonda bile iki memeli götlü; ama bir gözüküyor, bir gözükmüyor foto çeksem, ardından başıma bir şey gelir diye fabrika ayarlarına kadar siliyorum. Ne erotik pozu!

Ben de bana yakışanı yaptım, kahraman falan dediler. Bir anda ne oluyor lan oldum, amma çok havalıydı inkâr edemem!

Geri döndümmm!!! Bir bloggerın sahip olmak istediği her şeye sahibim. Çatlayın da patlayın lan! İlk bana arkasını bloggerlar döndü, hiçç unutmadım o günleri merak etmeyin. Küçük, şımarık, sürtük Puccanız geri döndü!!! İmza günüm var bugün ya, hepimizin rüyasıydı zamanında. Off ama ayran içiyorum şu an, karnım yine şişecek!

Çok sıkıcı arkadaşlar, o niye çağrılmıyoruz diye kavga ettiğimiz bütün davetlere özel biletlerim oldu. Çoğuna gitmedim bile... Zaten çok içki içip midemi ekşitiyordum, hiç bana göre değildi! O tartışmalara yol açan blogger hediyelerinin hepsi bana geliyor. Ayyyyy ev eşantiyon mağazına döndü! Hepsi yaratıcılıktan uzak bir sıkımlık ürünler. Bir de sonuna, bunu 'instagram, tweet, vine, bloglarınıza koyar mısınız?' diye yazıyorlar! Hoşşttt! Senin 3 liralık ürününü gider satın alırım be!

Yani öyle büyük bi mevzu kaçırmadınız işin bu tarafında...

Dur bakalım, buralarda en son nerede yaşarken kalmışım, ımmmmm oooo baya geçmiş aradan yahu. O sırada bir çocuk patlatsaydım, şimdiye kaç yaşında olurdu ühühühü artık yıl hesaplamalarım buna döndü! Neyse en son, eşyalarım misafirhanede, ben manitamın evine yerleşmiştim. Bir kocaman valizim dışında bir şeyim de yoktu. Şimdi!!!!

Görgüsüz gibi İstanbul'un göbeğinde dağ evi tuttum lan kendime!!! Gerçek bir internet kahramanına yakışır şekilde her köşesini instagramlık döşedim! Babalar gibi, bir senelikte kiramı ödemişim. Bak bak, paraya bak! Depozitosuz ev arayan Pucca'dan gelinen noktaya bak Allasen! Ben şahsen mutluyum, her gün bir koltuğun tepesinde zıplıyorum!

Anadolu yakasından tiksiniyorum diye dağı taşı inlettim, oturmam da oturmam diye tutturdum! Sonuç, 'ama köprüye 5 dakikaymış canım!'

Tamam 5 dakika da bana kimse tırlardan bahsetmedi!!! Tırlar var her yerde, aralarında sinek gibi kalıyorum. Korkunçlar, beni görmüyorlar. Trafikte görünmezim adeta! Önüme önüme attırıyorlar, koca koca kafalarını! Sürekli bir çığlık atma hali, “Ayyyyy gelme, gelme gelme!!!!” Yolun başında bir başlıyorum! “Allah’ım ben öldükten sonra Puki'ye iyi bak!” Levent'e geldiğimde, 'Sonra Maya halam da çok mutlu olsun, bir de şeyi de unutmayalım, haa evet evet dayımın oğlu Asilcan, onu da mutlu et... Aa geldim!”

Bu arada artık evden yazı yazdığım bir işim var. Hep istediğin şeydi işte Pucca, al tepe tepe kullan! Birkaç misafirhanem hariç, hep merkezin de merkezinde yaşadım. Pijamayla bakkala giderken, yakışıklıları gördüğün mahallelerde yani.. Bir de şimdi bak! Bakkala gitmek için arabaya binmek zorundayım! Allah’ım, para hani yormuyordu insanı! Off!

Evdeki tek derdim, kumandalar. O lanet olasıcıları ben ayarlayamıyorum! Birinde 5'e basıyorum, diğerinde kırmızıya, bir diğeri ne işe yarıyor anlamıyorum bile. Aaaa çıldırcam az kaldı, sesin bile kumandası var. En son bir tanesini masaya vura vura kırmıştım hatta! Ayy açsam ne olacak, lanet gelsin o Digitürk'e! Tam bir şeyi izliyorum, paaat yayın gidiyor. Müşteri temsilcileriyle artık akraba oldum. Kocamaaan televizyonum var ve lanet olası yayınım yok! Allah kahretsin sizi de decoderlere verdiğim paraları da!

Komşuluk ilişkileri desen, burası ölü kokuyor ya! Her yer yaşlı dolu. Bayramda ağla ağla içim çıktı. Milletin evine bayramlaşmaya gittim. Orospu, baban İzmir'de bekliyor adama telefon açmaya üşendin, balkonda reklam filmi gibi oturan amcayı görünce koşa koşa gittin!

Bir de böyle üst düzey yöneticilerin aileleri var. Çalışmayan orta yaşlı kadınlar, sürekli eve yemek yolluyorlar. Geri bonibonla mı yollayacağım ben tabakları, yoksa benim mi oldu hala bilmiyorum!

İki tane dişi köpeğim var, biri kardeşimin gerçi. Bir sene sonra aklına geldi, köpeğini sahiplenmek kızın. Onun öncesinde gariban, kendini Puki'nin köpeği sanıyordu. Neyse işte, bir de balıklarım var benim. Bahçeye havuz yapmışlar, içine de balık atmışlar. Gerçekten neden böyle bir şey yapmışlar bilmiyorum. Kediler sürekli onları avlamaya çalışıyor, bizim köpekler balıkları koruyor, ben onların arkasından koşuyorum da koşuyorum! Bahçeli evim var yani kıssadan hisse. 

Ama çok güzel bi evim var, korkunç ama yine de güzel. Bahçesine bir laf dediler mi kıyametleri kopartıyorum, senin böyle bahçen var mı lan!!! diye saçımı başımı yoluyorum sinirden… Her şeyi kendim yaptım, ohh sefam olsun! Hayalini kurduğum evde yaşıyorum daha ne isteyeyim!

Önceki evimde ilk hayalimi gerçekleştirdim, salonu kitaplıkla döşedim! Ama kitaplar bir pahalıymış, bir pahalı! İnsanın kitaplığı kendi karakterini yansıtır derlermiş ya, benimki Migros! Allah kahretsin, vizyonsuzzz!!! Ucuz kitapları yer dolsun diye ekledim de ekledim. Keko! Şimdi akıllandım tabi, daha oturaklı kitaplar alıyorum. Onlar ilk günlerin gazıydı.

Bu arada yemek yapıyorum, ilginç ama güzel de oluyor. Bir seviyorum yapmayı anlatamam. İnsanlar yediler mi hele bir mutlu oluyorum ki sorma.. Bir de ne o, ne bu, bak milyonlarca şey denedim. Hayatımda kendi yemeğimi kendim yaptığım zamanki kadar kilo vermedim. Üstelik çok yiyorum ama yok yani farkında olmadan vermişim... Ama bulaşıkları dizmekten hala nefret ediyorum, o tezgâh her seferinde leş, her seferinde sanki yemek yapmamışım da dünya savaşlarını ortaya çıkarmışım gibi oluyor. Yatak toplamayı da hala mantıksız buluyorum, yani akşam bir daha yatacağım!

Ama hala saçlarımı kendim boyuyorum, perçemlerimi kendim kesiyorum. Bir kaç kez dışarıda yaptırdım, Seren Serengil sarısı oldu kafam, alacalı bulacalı. Kafamın üzerine çamaşır suyu dökülmüş gibi. Perçemlerim kaşlarımın 3 parmak üstünde, Almancı ergen emo kızlarına benzemiştim. Kendi bildiğimden şaşmadım o yüzden.

Çok özledim ama seni, sana anlatmayınca bir bokun tadını alamadım. Önce şu ölü toprağını üzerimizden atalım. Tema falan bir değiştirsem mi diye bakınayım, bi tazeleyim seni.

Sonunda geldim, Hoş geldim!

Bir de hiç değişmedim, hala aynıyım maalesef. Bugün 10 Kasım, Atatürk'ü Anma Günü ayrıca da imza günüm var. Ama napabilirim, Tüyap'ın da son günüymüş. Halaa hayat aynı yani, yaşarken hiç komik değil, yazınca komik….