İmza Günü…

Öncelikle en başta şunu belirteyim de bana saldırıp durmayın artık, yeter! Ben yazar değilim, sadece iletişimle ilgili iki üniversite bitirmiş, ikinin üzerini bile bile koyu yaptım. İnternette kendi blogunu yazan kendi halinde bir kızım. Sonra o günlükleri kâğıt sayfalara taşıdım, o kadar… O yüzden bir daha ‘Edebiyata bir haller oluyor’ falan diye bana saldırırsan; karaciğerini tırnaklarımla yerinden çıkartırım bu konuda da bir anlaşalım artık. Anlaştık mı? Twitter fenomenliği var bir de, Allahımmmm tiksindim, gerçekten tiksindim oralardan. Ben Twittercı falan da değilim! Kitap çıktığı zaman orada hesabımı kullanmıyordum bile. Bir garip bloggerım işte.

Hangi yazar her imza gününe geç kalır? Hangi yazar, erkekler tuvaletinde 'Az sonra imzam var yaa, ben gireyim mi?' diye sıra alır? Hangi yazar imzadan önce 'Ay buranın kuyu kebabı ne güzel yiyelim mi?' diyip, midesini bozar? En önemlisi, hangi yazarı arkadaşları kuaförde unutup gider? Bütün hepsi, ben diğer arabadayım diye Tüyap'a gitmiş ya, kuaförde gelin başı yapılan gelin gibi kaldım ortada! Bir tane eşyam bile yok! Zorla kıl kıyamet aldırdım kendimi... Bir de üstüne trafikte poz vermişim, ağzım kulaklarımda. Kırmızı bir ruj, kızları arabanın arkasından çekiyorum. Niye yani? O yüzden yazar değilim, hatta şu an ‘Başıma gelen şey ne?’ diye kendi kendime sorguluyorum.

İlk -gerçek- imza günümden önce kâbuslar görüyordum, hala hepsinden önce aynı kâbusu görüyorum orası ayrı. Bir tane kişi yok, yok! Bomboş yani her taraf, Allahımmmm Tüyap'ı bile kurutmuşum! Ha bu arada, ilk gerçek dedim, ondan önce bir kabin gibi bir şey yaptılar bana, arkadan sadece gölgem gözüküyor. Ve ben içeride yemek yiyordum. Neyse, ilk gün geldi, atladık gittik oraya. Bir sıraya girmişim, zaten sonu nerde başı nerde anlamıyorum. Önümdeki kız, arkamdaki kız hatta neredeyse bütün sırada benim kitaplarım var. Lan yanlışlıkla kendi imza sırama mı girdim diye de bir düşündüm. Ardından Tüyap'ta 1 saat yer bulmaya çalışma ve varış!

O ne! Ooooo ne!!!!

Ben yayınevinin önünde yaparız diye düşünürken insanları sığdıramamışlar diye imza salonuna toplamışlar. İnsan kaynıyor, ben hayatımda bu kadar kişiyi bir arada görmemişim. Hepsi çığlık atıyor, hepsi! ‘Bana mı?’diyorum ya, sağıma soluma dönüyorum. ‘Yanlış anlamış olabilirler mi?’ acaba diye o kadar şaşkınım ki..

Masamı kırdılar, önüm sağım solum kısacası her yer insan kaynıyor! 'Bi sandalyeye çıkar mısınız sizi görmek istiyorlar, yoksa burayı yıkacaklar!' dediler. Ben, durur muyum sence? Sanki dünden hazır gibi, verdim ayakkabıları arkadaşa pat diye çıktım sandalyeye! Ayy bir anda Tarkan oldum sanki! Oramı buramı sevmeye çalışanlar, o çığlıklar, o birbirlerini ezenler falan anlatılacak gibi değil... Ben de bir yandan gülümseyerek insanları ikna etmeye çalışıyorum hani sakinleşsinler diye.

Direkler devrildi tabi ikna çabalarım boşa gitti. Bi de niye ikna ettiğimi de anlamıyorum, ben ne yaptım. Zaten hani Pucca anime karakteri ya biraz onu andırayım diye japonvari bişi giymeye çalışmışım. Saçlarda ekler var iğrenç! Beyinsiz Pucca, balıketliden anime karakter mi olurmuş! Orta yaş market kataloğu mankeni gibi duruyorum...

Aldılar beni bir pop şarkıcısı gibi kaçırdılar. Sonra da anons ettiler, 'kız imzadan vazgeçti' diye. Onu duydum, şimşek gibi fırladım, ‘Nasıl ya??’ diye! Pat pat pat öne doğru parmaklarımın kaydığı ayakkabımla salona geri döndüm. Toparladılar onca insanı, geceye kadar kıçımı bile kaldırmadan, herkeseeeee -bak herkeseeee diyorum binlerden bahsediyorum hatta daha bi binler- aynı sevgi ve özenle imza verdim. En son, gerçekten de yüzük parmağımı hissetmiyordum! Çünkü o parmağım o kadar çekici ki kalemi bile onla tutuyorum! Böhhhüüühvvvv!

Yalnız şöyle bir olay var, arkadaşlar ben bilmeden Twilight olmuşum, Tylor Swift'i bisiklet bombasıyla şişir, boyunu da yarıdan kes, ben o olmuşum ya. Yaş ortalamasını gördükçe, kaçmayınnnn ablalarım, kaçmayınnnnn teyzem, kaçmaaa yaşıtım sıradan!!!!! Her yerde görüyorum sizi, yazları koca plajları sarı sarı yaptık, otobüslerde de görüyorum, gittiğim yerlerde de. Siz de gelin, kurban olurum, napıyorsunuz yaa!

Neden, nedennnnn neden, ben! Neden ben ve benim sefil hayatım!

Asla neden beni okuyorsunuz demem, deli miyim neden diyeyim? Hayatımda ilk kez bu kadar çok sevilmişim, ilk defa değer görmüşüm, mal mıyım bir de hor göreyim! Ama sevgili kızlarım, a 'puccagirl'erim o gül yüzlülerim, pamukcukluklarım... Eskiden kâbuslarım böyleydi, sizin yaş grubu beni hep kovalardı. Bir sürü vikvikleyen regl olalı 3 sene geçmiş kızlar! Meğer buna delaletmiş. Canım kızlarım benim inanın hepinizi çok seviyorum, oyyy başka çarem mi var, bi siz sırtladınız beni, ooooo... bebik yüzlülerimm, oo sarıll sarıll bana, 'hala bu parfüm mü moda ya!' Ayy 30 olmadan biyolojik saatim coştu zaten!

En son Tüyap'ta halıları kaldırıyorlardı, öyle bitirdim imzayı. Yaa düşünsene, eskiden bloga konulan sayaçlara bakıp, ‘ohh 25 kişi okumuş bugün’ diye sevinen bir insan evladıydım. Bir de şimdi, sürekli olarak imzada, 'Lütfen tek foto, hemen hemen çabuk! Sırada bekleyen çok insan var!' Hayatım sürekli bi 'noluyo lan!' olayları ile dolu oldu ama valla bu kadarını ben de beklemiyordum!

Yalnız bir şey söyleyeceğim; bu imza olayı biraz garip değil mi ya? Yani Kral Tv Müzik Ödülleri, şak şak şak her taraf yaldızlar, şovlar süslü. Sinema desen, galası bilmem nesi şıkır şıkır. İmza günleri ise; plastik bir sandalyenin üzerinde, arkası kartonet kaplama. Bir de kermes masası gibi düzenlemişler masayı, kenarında bir çiçek falan... Yani ‘daha ne olabilirdi?’ diye de düşünüyorum da o da kısıtlı zaten. Sonra 'Amaaaan yine bir değerimiz de popülerliğe sürgün gitti!' diye dertleneceğimi biliyorum.

Bir de ilk günden beri beni hiç yalnız bırakmayan bir grup var, haklarını gebersem ödeyemem! Zaten oraya kadar gelen kimsenin hakkını ödeyemem! Dünyanın en güzel hissi bu imza olayı ama bazı garip şeyler de olmuyor değil, şimdi bir de onları anlatasım var.

Sürekli olarak, 'bana farklı bir şey yazsana' diyorlar. Yaa ne yazabilirim? Nasıl bir yaratıcılık gücüm olabilir ki hepinize tek tek ayrı şeyleri yazabilirim. İmkânı var mı :(((((

Hep yazım güzeldir diye yalan atmışımdır. Böhüüüüvvv ben ne bilim digital çağa girdik, bir daha hiç kâğıda yazı yazmayız sanıyordum. Allah’ım, sürekli olarak, 'Ne yazmış, ne yazmış yaaa bu? Sen anladın mı?' bunları duyuyorum. Hatta bir tanesi kalkıp getirdi tekrar, 'biz 10 kişi anlamadık ne yazdığını' diye. Ben, en son Canan Tan'dan imza almıştım, onda da Selin'e diye atmıştı. ‘Gidip versem mi, bir daha sıraya girsem mi yoksa Selin diye birine mi satsam’ diye düşünmüştüm.

Sonlara doğru herkesin yüzünde benden nefret ettiklerini görebiliyorum. Şu saate kadar bekledim, hayatta bırakıp gitmem hırsıyla masaya bir çullanıyorlar! Ne yapacağımı da bilmiyorum! Nasıl sakinleştireceğimi şaşırıp ‘Sen otur lütfen, bir yudum su falan iç’ falan dediğim insan çok! Zaten masaya konulan kurabiyeleri de hiç yemiyorum. Sonra boğazıma kaçıyor, onca insan içinde öksür dur.

Yazı yazarken bir yandan da konuşamıyorum. İmzayı atarken yanımdakiyle bir iki kelam bir şey edeyim diyorum ama yok! Bir şey sorup, ardından 'Hah ne? Pardon anlayamadım ne demiştin?'

Sürekli birilerinin sizi izlediğini bilmeniz de garip. Ön taraftan sürekli bir ses geliyor, 'Hepsini imzalama; tek kitap imzala, tek!' 'Ne konuşuyor bu yaa, hooopppp biz sıradayız!' 'Dişleri gerçekten de yazdığı gibiymiş!'

Bu arada arkadaki organizasyon bozukluğunu da duymak zorundasın. En son artık, “Tüyap kapanıyormuş, sıradakileri dağıtırsak sen ölürsün, bunlar bizi döver, şu adam çok sinirli bak! O kesin seni döver. Bitersin, hayatının sonu olur, bu sıra dağılırsa bir daha seni bulamayız!” Böhüüüüüvvv bana niye böyle şeyler diyorsun yaa, ben orada mutlu mutlu imzamı dağıtıyorum.

Yani demem odur ki; gelen gelmeyen kim varsa teşekkür ederim. Siz benim bir hayalimi gerçekleştirdiniz, umarım sizin de hayalleriniz gerçek olur. Hayatında hiç sevilmemiş küçük bir kızı, siz kabul ettiniz. Kendinizden biri gördünüz. Sizin borcunuzu ne yapsam ödeyemem. Çoooooook teşekkürler! Bu arada kilo verdiğim umarım gözlerden kaçmamıştır bebek!