Allahım bu nasıl şey, kavga edemiyorum!

Ben kavga edemiyorum! Öyle kollu bacaklı dövmeli vurmalı kavgadan bahsetmiyorum. Onda zaten hemen 'Allah aşkına vurmayın ablalarım, vurmayın ağabeylerim!' moduna geçiyorum. Hep yanlışlıkla yediğim dayaklarla dolu anılarım. Ağız dalaşı mı diyorlar ona? Ne diyorlarsa işte ondan bahsediyorum. Karşılıklı bir ahlak ve edep çerçevesinde başlanılan kavgalarda, her zaman başarı sıfır! Bi kere her şeyi geç sinirlenince sesim hemen tizleşiyor. Vik vik tarzında konuşmaya başlıyorum, yutkunmalar falan derken sonra yiyorsa ciddiye alın.

O yüzden kavga ederken hemmmennn geçmişi açıyorum, çünkü bilindik konu ya, çok daha rahatım. Ya da onu orada bırakıp kaçıyorum. Ölümden döndüğün anlarda, hayatın film şeridi gibi gözlerinin önünden geçer ya, benimki de hep aynı. 'Durdur şu arabayı, otobüsü durdur musunuz, Allah’ım bu odanın anahtarları nerde? Peşimden gelmesene yaaeee, polisi arıyorum bak, valla arıyorum!!!'

Bir de yemek yememe tribim var. Yemekte kavga ediyoruz diyelim, alıyorum tabağı biraz ileri itiyorum, arkaya doğru yaslanıp, suratımı muşmula gibi buruşturup, başka yer izlemeye başlıyorum. O tabağı biraz itiyorum ki anlasın öküz! Ama o yemek dışında başka bir şeye bakmadığı için, çoğu kez ona küsüp yemek yemediğimi anlamıyor bile! Bu da dünyanın en saçma olayı aslında. Hem durduk yere papara yiyorum bir de üstüne aç kalan ben oluyorum!

Odaya kendini kilitlemede de bir dünya markasıyım. Ağzımı açmadan domuz gibi saatlerce odada bekliyorum. O ise kapının orada önce bir ağzına geleni sayıyor. Ardından 'Hadi canım, hadiii , aç şu kapıyı!' sonra bana hak vermece, bir özür ve kapı açılış. Hoş artık onda da uslandı. Evdeki bütün kilitleri saklamış! Kavga ederken kediden kaçan fare gibi odadan odaya gidiyorum.

Ortalığı yıkıp dağıtmam var bir de. Kendimi kilitleyemiyorum, kaçamıyorum, ağzımı açamıyorum ağlamak ise hiç istemiyorum. Çünkü ben haklıyım! Bu kez hemen terlemeye başlıyorum. Oturduğum yerden adam bana bangır bangır bağırırken saunada fiki fiki yaparmışçasına bir ter, anlatamam! Sırtım baştan aşağı su! Hele telefonda kavga ediyorsam, bir yandan viikliyorum, bir yandan ağlamamak için kafamı sürekli yukarı kaldırıyorum, diğer taraftan ise terlerimi siliyorum. Bir şey yapmam lazım yani, yoksa su kaybından öleceğim! O yüzden ben de elime geçen ilk şeyi yere fırlatıyorum. Sonra bir bakmışım masa devrilmiş, aaa perdelere asılıyorum falan... O televizyonun halaaaaaaaa taksitlerini ödüyorsun sen göt müsün nesin!

Allah’ım bana kavga etme gücü ver ne olurrsun, terlemeden, ağlamadan, yutkunmadan sesim kısılmadan çatır çatır kavgamı edeyim... Teşekkür ederim.