Salonda ki koltuğa uzanıp sabahtan akşama kadar dizi, film seyretmek istiyorum.. Yanımda cips, meyveli yoğurt ve birçok ıvır zıvır kanser yapan gıdalar alıp kendimi yavaş yavaş öldürmek istiyorum..
Hiçbirşey zevk vermiyor, ağzımın tadı yok, alışveriş bile anlamsız geliyor, aynada ki yüzüm bile benden korkuyor sanki..
Hiçbişeyin anlamı yok sanki, gittiğim okulların, arkadaşlarımın, ailemin, işimin herşey saçma gereksiz...
Önce durup dururken işten ayrıldım, o kadar kredi kartı borcumun içinde kariyer olarak iyi maaş olarak vasat işimden çıktım, yenisini bulmadan etmeden hemde... telefon defterimi temizledim, yeni yerler görmek için gezdim, karaburundan tutta spile kadar kendime gelirim diye arkadaşlarımla gittim (ki normalde 3 kişiden fazlasının olduğu ortamlarda ota sidiğe gülme, dalga geçme ve herşeyden oyun çıkarma potansiyeline sahip biriydim) oysa şimdi aha taş aha ot buda deniz buda dağ amaaaann çok sıkıcı diyerek çevremdekileride sıktım.... örgü örmeye karar verdim ördüğüm şeyleri hiç bizaman giymediğim gerçeğiyle yüzleştim vazgeçtim,
Sabahlar olmasın hergece barda gönlüm hovarda modunda yaşayayım dedim, 2. gün bana sadece başağrısı olarak geri döndü.. Hatta gittiğim yerlerde sahneye çıkıp o bağıran yavrucaklara iki tokat sallayıp elektro gitarın fişiyle onları dövmek istedim... tıkış tepiş toplu seksten hiçbi farkı olmayan mekanlarda sabaha kadar eğlenen adamlara şaşkınlıkla bakıyorum bir gece 3 gece bilemedin 5 gece en fazla... hergün bide buralara gidip sabah işine giden insanlar var, hepinizin önünde saygıyla eğiliyorum.....
Uzun zamandır ağlamıyorum, gülmüyorum da, çok uzun zaman oldu sevinemiyorum üzülemiyorum da hissizleştim.. Haberler bile artık sıkmıyo canımı, sevme gücümüde kaybettim.. aylardır özenle yetiştirdiğim menekşeyi çöpe attım, yolda gördüğüm hayvanlarıda sevmiyorum artık balkondaki kuşlara ekmekte vermiyorum.. Acımıyorum artık kimseye kendime bile herşey kuzumsuz amaçsız geliyor.. Tırnaklarıma oje sürmeyeli haftalar oldu, saçlarımın rengiyle bile oynamıyorum artık gereksiz çünkü sıfat aynı sıfat malak pucca...
Uyuşturucu kullanan insanlara, alkolle kendini iyi hissedenlere imreniyorum, hala şanslarının olduğunu düşünüyolar, hala hayatı sevmek için bir maddenin yeterli olduğunu.. Hatta bişeylerin düzelmesi için kendilerini esir etmeyi tercih ediyolar..
Ne kadar yazık o kadar bile gücüm yok tek istediğim uyumak sattlerce günlerce gecelerce aylarca yıllarca.........
Hiçbirşey zevk vermiyor, ağzımın tadı yok, alışveriş bile anlamsız geliyor, aynada ki yüzüm bile benden korkuyor sanki..
Hiçbişeyin anlamı yok sanki, gittiğim okulların, arkadaşlarımın, ailemin, işimin herşey saçma gereksiz...
Önce durup dururken işten ayrıldım, o kadar kredi kartı borcumun içinde kariyer olarak iyi maaş olarak vasat işimden çıktım, yenisini bulmadan etmeden hemde... telefon defterimi temizledim, yeni yerler görmek için gezdim, karaburundan tutta spile kadar kendime gelirim diye arkadaşlarımla gittim (ki normalde 3 kişiden fazlasının olduğu ortamlarda ota sidiğe gülme, dalga geçme ve herşeyden oyun çıkarma potansiyeline sahip biriydim) oysa şimdi aha taş aha ot buda deniz buda dağ amaaaann çok sıkıcı diyerek çevremdekileride sıktım.... örgü örmeye karar verdim ördüğüm şeyleri hiç bizaman giymediğim gerçeğiyle yüzleştim vazgeçtim,
Sabahlar olmasın hergece barda gönlüm hovarda modunda yaşayayım dedim, 2. gün bana sadece başağrısı olarak geri döndü.. Hatta gittiğim yerlerde sahneye çıkıp o bağıran yavrucaklara iki tokat sallayıp elektro gitarın fişiyle onları dövmek istedim... tıkış tepiş toplu seksten hiçbi farkı olmayan mekanlarda sabaha kadar eğlenen adamlara şaşkınlıkla bakıyorum bir gece 3 gece bilemedin 5 gece en fazla... hergün bide buralara gidip sabah işine giden insanlar var, hepinizin önünde saygıyla eğiliyorum.....
Uzun zamandır ağlamıyorum, gülmüyorum da, çok uzun zaman oldu sevinemiyorum üzülemiyorum da hissizleştim.. Haberler bile artık sıkmıyo canımı, sevme gücümüde kaybettim.. aylardır özenle yetiştirdiğim menekşeyi çöpe attım, yolda gördüğüm hayvanlarıda sevmiyorum artık balkondaki kuşlara ekmekte vermiyorum.. Acımıyorum artık kimseye kendime bile herşey kuzumsuz amaçsız geliyor.. Tırnaklarıma oje sürmeyeli haftalar oldu, saçlarımın rengiyle bile oynamıyorum artık gereksiz çünkü sıfat aynı sıfat malak pucca...
Uyuşturucu kullanan insanlara, alkolle kendini iyi hissedenlere imreniyorum, hala şanslarının olduğunu düşünüyolar, hala hayatı sevmek için bir maddenin yeterli olduğunu.. Hatta bişeylerin düzelmesi için kendilerini esir etmeyi tercih ediyolar..
Ne kadar yazık o kadar bile gücüm yok tek istediğim uyumak sattlerce günlerce gecelerce aylarca yıllarca.........
3 yorum:
yaa ben bu eski yazılarını okurken en az şimdiki yazılarına gülebildiğim kadar ağlayasım geldi ya. Eğer başına taş düşmediyse sen bence hala ilk zamanlarki puccasın. Baktın böyle yazınca daha çok okunuo sende milletle oynamaya başladın. Biliomusun eski pucca her erkeğin asık olabileeceği kadar masum ve bi kadar hanım hanımmış. Ama eminim sen ne yaptıgını biliosundur. Bu puccayı okuyacağım ben eskilerde bırakmamak lazımmıs
yanlız değil mişim.
birkaç sene kadar bu ruh haliyle yaşadım....şimdi derinlere iterek yaşamaya devam ediyorum...
Yorum Gönder